Op 21 augustus jl sprak ik Wick via de telefoon. Tijdens dat gesprek gaf hij aan dat hij het wel mooi zou vinden als ik een film portret van hem zou maken in de stijl zoals ik dat normaal gesproken doe – in principe z/w, focus op de ogen als de spiegels van de ziel, en altijd vanuit het idee dat iemand mij getuige laat zijn van zijn gedachten, emoties, etc. Vanuit dat kader heb ik op 12 september jl bij Wick aan zijn bed gezeten en gehoord wat nu echt belangrijk is en hoe hij de gebeurtenissen ervaart, met de pijn, het verdriet, de relativering en alle liefde die daarbij hoort. Bijzonder voor daar als vriend getuige van te mogen zijn en vervolgens uit het gesprek een portret te maken van bijna 6 minuten waarin ik geprobeerd heb de essentie van wat hij vertelde te destilleren. Een in meerdere opzichten uitdagende taak, ook al door de technisch complexe situatie – ziekenhuizen zijn als film locatie verre van ideaal – echter met een resultaat waarin ik hopelijk Wick laat zien als de man die ook in dit traject een ‘Iron Man’ is!

Joep C. de Jong